Όταν η καρδιά γεμίζει λουλούδια...

ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΟ-ΚΡΑΝΙΟΪΕΡΗ ΜΕ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ

Πριν διαβάσετε την βιωματική εμπειρία που ακολουθεί, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω τι μπορεί να συμβεί κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας της Νέο- Κρανιοϊερής θεραπείας. Όταν επέλθει still point, δηλαδή παύση του κρανιοϊερού ρυθμού (Κ.Ι.Ρ.), τότε ο ταξιδιώτης (θεραπευόμενος) μπαίνει σε κατάσταση αυτοθεραπείας, και ενεργοποιείται ο εσωτερικός του γιατρός. 

Αφυπνίζεται η κυτταρική του μνήμη και μπορεί (όχι πάντα) διάφορες εικόνες να περάσουν από μπροστά του, στην εσωτερική του οθόνη, όπως στα όνειρα, ενώ ταυτόχρονα είναι ξύπνιος και συνειδητός. Είναι σαν να τις βλέπει μ’ ένα εσωτερικό μάτι και αυτές οι εικόνες φέρνουν στο φως πράγματα και καταστάσεις που έχει ζήσει, που τον έχουν στιγματίσει και πιθανόν να τις έχει ξεχάσει. 

Ξαναβιώνοντας το γεγονός που βγαίνει στην επιφάνεια με το σώμα του, την λογική του και με το συναίσθημά του ταυτόχρονα, πετυχαίνει την «σωματοσυναισθηματική απελευθέρωση». Βλέπει αντικειμενικά τι κάνει στη ζωή του και πως μπορεί να την αλλάξει προς το καλύτερο. 

Η σωματοσυναισθηματική απελευθέρωση προσφέρει ανάκληση εμπειριών από τραύματα ψυχικά ή σωματικά τα οποία έχουν εγκλωβιστεί για καιρό κάτω από την επιφάνεια της επίγνωσης. Όταν το πρόβλημα παραμένει απωθημένο μπορεί να προκαλέσει ενοχλήσεις, πόνους, αλλεργίες και ψυχοσωματικές ασθένειες. Όλα αυτά εκδηλώνονται στο σώμα, που με αυτό το τρόπο εκφράζει την καταπίεση του.

Ας περάσουμε όμως στην διήγηση της βιωματικής εμπειρίας. Σας την δίνω όπως ακριβώς την αισθάνθηκε αυτό το αγαπημένο πλάσμα, η Κλέλια.

H βιωματική εμπειρία της Κλέλιας 

Κλέλια: Πηγαίνω στη Δέσποινα, μιλάμε λίγο, πάμε να αρχίσουμε. (Με ψεκάζει για το χασμουρητό… Με τι άραγε;) Μου κρατά το κεφάλι και ξεκινάμε.

Από την αρχή νιώθω ξεκάθαρα ζέστη στις παλάμες. 

Σα να βγαίνει ατμός. Βγαίνει, βγαίνει συνέχεια και από τις 2 παλάμες, στιγμές γίνεται σχεδόν απτό, τόσο πηχτή ενέργεια. Ρωτάω τα χέρια μου αν θέλουν κάτι να πουν. Μου λένε όχι, κάνουμε αυτό που χρειάζεται το σώμα.

Το δεύτερο σημείο που εστιάζω από την αρχή, είναι το κεφάλι. Πονάει πολύ από νωρίς και πονούν πολύ και τα μάτια. Η Δέσποινα πρώτη φορά εστιάζει σε κροτάφους και μετά... στα μάτια. Δεν ήξερε τίποτα!!! 

Με ρωτάει που βρίσκομαι. 

Της λέω για τα χέρια και μου λέει να τα αφήσω να κάνουν τη δουλειά τους. Άλλο?  Της αναφέρω το κεφάλι. Είναι ΓΕΜΑΤΟ. Ασφυκτικά. Θέλει να απελευθερωθεί από το φορτίο αλλά δε μπορεί. Η Δ. μου προτείνει τρόπους, χωρίς ανταπόκριση από το κεφάλι. Δεν υπάρχει χαραμάδα είναι solid όπως μια μπάλα τένις.

Σε λίγο υπάρχει μια λύση: Τα αυτιά. 

Δηλώνουν ξεκάθαρα ότι ΔΕ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΜΠΕΙ, ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ!!! Θέλουν μόνο να βγει ό,τι υπάρχει.

Η Δ. πάλι προτείνει τρόπους. 

Τα περιεχόμενα είναι ογκώδη, δε γίνεται. Μεγαλύτερο όλων το πρέπει. Το κεφάλι μου λέει ότι δεν υπάρχει κενός χώρος ανάμεσα στα ογκώδη περιεχόμενα, αλλά συνδετικός ιστός. Οπότε δεν υπάρχει χώρος μετασχηματισμού ή θραύσης. Μάλιστα αυτό το συνδετικό υλικό είναι κολλώδες σαν τσίχλα.

Η Δ. με ρωτάει αν έχει όνομα. Της λέω: Φόβος. 

Με ρωτάει αν μπορώ να το διαλύσω. Το κεφάλι απαντάει ότι είναι πια πολύ τραυματισμένο, δεν έχει δύναμη ούτε μυστρί να πιάσει να ξύσει. 

Τότε η Δέσποινα μου ζητάει την άδεια για μια άσκηση αναγέννησης. Οκ! 

Μου ζητάει να δω φλόγες στα δάχτυλα των ποδιών μου. Με ενοχλούν οι φλόγες, δεν θέλω ποτέ τη φωτιά. 

Η Δ. λέει ότι χρειάζεται για να καούν σιγά, σιγά τα πάντα. Να βλέπω τα δάχτυλά μου να γίνονται στάχτη στο στρώμα.

Οκ μπορώ. Αλλά χωρίς να βλέπω φωτιά.

Συνεχίζουμε τη διαδικασία προς τα πάνω. 

Όντως βλέπω το σώμα σιγά, σιγά πως γίνεται στάχτη στο στρώμα. Η καρδιά δε γίνεται όμως. Έχει ολοκληρωθεί όλο το σώμα αλλά η καρδιά έχει παραμείνει δεν έγινε στάχτη.

Η Δέσποινα μου ζητάει να δώσω στην καρδιά νέο σχήμα και πνοή. Σχηματίζεται μια καρδιά από λουλούδια. Όμορφα λουλούδια. 

Τώρα μου ζητάει να σχηματίσω σιγά, σιγά νέο σώμα. Σχηματίζεται μια διαφανής μορφή σε γαλάζια απόχρωση μέσα στην οποία είναι η λουλουδένια καρδιά. Ένα "σώμα" από γαλάζια ενέργεια.

Η Δ. μου ζητάει να φτιάξω πραγματικό σώμα. 

Δε θέλω. Θέλω να μείνω αυτή η γαλάζια διαφανής μορφή με τη λουλουδένια καρδιά.

Με αφήνει λίγο. 

Και ξαφνικά ένα πλαστικό μπεζ πάει να γεμίσει τον εγκέφαλο. Και έρχεται το χέρι του Θεού και το τραβάει. Πάει να ξαναμπεί, Εκείνος το ξανατραβάει. 

Είναι ήρεμος και χαμογελαστός αλλά σαν αίσθηση, δεν έχει απαραίτητα μορφή.

Και μετά από μπλε σώμα γίνομαι μπλε όλα. 

Ένα με το σύμπαν. Μπλε όλα, μια λουλουδένια καρδιά και ο Θεός. Χαμογελάω. 

Λέω στη Δέσποινα: "Λέω βλακείες ε;" Μου λέει "όχι".

Σε πολύ λίγο ξαναμπαίνει το πλαστικό στο κεφάλι. Η Δέσποινα με ρωτάει γιατί μπήκε; Δεν ξέρω...

"Γιατί σε ΕΚΡΙΝΕΣ! Έφυγες από το πάντα ένα"!

Και επέστρεψα. Και ήμουν πάλι ένα με όλα. 

Και λέω αυτός είναι ο τρόπος να αδειάσει το μυαλό μου: μόνο ο Θεός μπορεί να το κάνει. Και ένιωθα ένα Θεό απέραντο γεμάτο καλοσύνη, και αγάπη και αποδοχή.

Και η Δέσποινα μου ξαναείπε να δημιουργήσω σώμα. 

Πάλι δεν ήθελα. Της είπα ότι δεν είναι στο χέρι μου γιατί το σώμα δεν είναι δικό μου.

Δ: "Το σώμα σου, σου ανήκει"

Κ: "Όχι το σώμα μου ανήκει στο Θεό"

Δ: "Αυτό σου λέει τώρα;"

Κ: "Όχι, αυτό μου έχουν πει"

Δ: "Θυμήσου... ποιός; Πότε;"

Θυμήθηκα στο σχολείο παλιά. Εκεί είχαν πει ότι το σώμα μας δε μας ανήκει.

Το σώμα ψιθυρίζει:  Ο Θεός είναι κοντά σου γιατί το αξίζεις!! 

Κ: "Εγώ"? 

Δ: "Ναι,…  γιατί από υποχρέωση το κάνει?" 

Κ: "Για να με βοηθήσει όχι επειδή το αξίζω". 

Δ: "Και γιατί να σε βοηθήσει έτσι ξαφνικά αν δεν το αξίζεις;"

Κ: "Θα πρέπει να του το ξεπληρώσω κάπως"

Δ: "Με το να ζήσεις και να χαρείς τη ζωή σου"

Κ: "Ναι. Αυτό είναι. Πρέπει να πληρώσω με τη ζωή μου."

Δ: "Ναι, με το να είσαι χαρούμενη και να χαίρεσαι τη ζωή"

Κ: "Όχι. Με τη ζωή μου την ίδια. Αφού το σώμα μου δεν είναι δικό μου"

Δ: "Δηλαδή να υποφέρεις με το πλαστικό στο μυαλό σου;"

Κ: "Δεν ξέρω μπερδεύτηκα. Εγώ δε φταίω. Εμένα μου είπαν ότι πρέπει να μαρτυρήσεις για να πας στον παράδεισο"

Δ: "Δηλαδή, ο Θεός που είναι κοντά σου Τώρα, αυτό σου λέει; Ότι θέλει μόνο μάρτυρες;"

Κ: "Όχι. Αυτός τους δέχεται όλους (χαμογελώντας) γιατί είναι τόσο απέραντη η καλοσύνη Του και το μεγαλείο Του και η αποδοχή Του... Ούτε μπορώ να περιγράψω πόσο απέραντος και γεμάτος αγάπη είναι. (Και πάλι τραβάει το πλαστικό που πάει να μπει στο μυαλό μου).

Καλά τι γίνεται εδώ; 

Είναι δυνατόν να λέω ότι Αυτός ο Θεός που νιώθω ζητάει ως αντίτιμο τη ζωή μου έτσι όπως το λέω; Αυτό... αυτό το ζητάει ο άλλος"

Δ: "Ακριβώς. Ο Θεός δεν είναι φοβερός μπαμπούλας"

Κ: "Τότε εμένα τι μου έμαθαν; Μου έμαθαν τη φοβέρα και τον πόνο και τον τρόπο του άλλου ως τρόπο του Θεού; Ο άλλος ζητάει ζωές ως αντάλλαγμα... Τι γίνεται;"

Δ: "Είναι αμόρφωτοι, δεν ήξεραν, αυτό νόμιζαν. Εσύ τι νιώθεις, τι ξέρεις τώρα, αυτή τη στιγμή;"

Κ : "Ότι καθόλου έτσι δεν είναι. Όμως έτσι έμαθα. Γιατί να μου πουν ψέματα; Δεν ξέρω τι να πιστέψω".

Δ : "Να πιστέψεις αυτό που νιώθεις. Αυτό που βίωσες. Ούτε αυτό που σου λένε ούτε το μυαλό σου. Να πιστέψεις τη λουλουδένια καρδιά".

Κ: "Είμαι μπερδεμένη"

Δ: "Δεν πειράζει. Τώρα ξέρεις. Και θα το θυμάσαι. Άσε τη λουλουδένια καρδιά να ανθίσει και να απλωθεί στο σώμα. Να φτιάξεις ένα σώμα ξεκινώντας από την καρδιά"

Κ: " Όχι. Μόνο η καρδιά είναι από λουλούδια. Το σώμα είναι αυτό το διάφανο φως. Που είναι ένα με το σύμπαν που είναι όλα. Και ο Θεός εξακολουθεί να τραβάει το πλαστικό από το μυαλό μου και να χαμογελάει"

Δ: "Και θα είναι εκεί. Ξέρεις γιατί;"

Κ: "Γιατί εγώ Τον άφησα να με πλησιάσει"

Δ: "Ακριβώς. Αυτός είναι πάντα εκεί όταν θέλεις. Και όποτε είσαι έτοιμη θα ανοίξεις τα μάτια και θα πονάς λιγότερο"

Δεν άνοιξα τα μάτια. 

Άρχισα να πιάνω τα μαλλιά μου, το πρόσωπό μου, τους ώμους, τα χέρια, τα πόδια, σα να τα ανακάλυπτα ξανά. Ένιωθα ότι αυτό είναι σωστό. Έκανα διατάσεις με κλειστά μάτια. Με κλειστά μάτια σηκώθηκα. Και μετά τα άνοιξα.

Καθίσαμε λίγο. 

Δεν ήθελα να την πληρώσω για να μην ακουμπήσω λεφτά. Ένιωθα ότι ήμουν πολύ καθαρή εκείνη την ώρα για να πιάσω χρήματα. Της είπα να τα πάρει εκείνη από το πορτοφόλι. Το δέχθηκε, απλά μου είπε ότι τα χρήματα δεν είναι τίποτα πέρα από ύλη, μέσο απαραίτητο για συναλλαγές. Τίποτα άλλο. 

Ήθελα πολύ να την αγκαλιάσω. 

Πάντα θέλω αλλά τώρα ήταν διαφορετικό. Είχε μοιραστεί δίπλα μου κάτι μοναδικό. Είμαι σίγουρη ότι κι εκείνη θα το σκεφτόταν μετά.

Φεύγω και είμαι 10 κιλά πιο ελαφριά. 

Οι ώμοι μου δεν έχουν βάρος... εγώ δεν έχω βάρος. Δε νιώθω τα ρούχα ενώ ξέρω ότι είναι εκεί. 

Κοιτάζω την εκκλησία και το σταυρό. 

Βλέπω τον εαυτό μου πάνω στο σταυρό και τον βλέπω να "φεύγει" προς τα πάνω. Τη στιγμή εκείνη ακριβώς ένα λευκό περιστέρι μπαίνει μέσα στο χώρο του μετρό...!!!

Και ξαφνικά αλλά όχι ξαφνικά... 

Σα να είναι αυτονόητο περπατώ και νιώθω το βάδισμά μου. Περπατώ ίσια όχι με κύφωση ή βαρεμάρα. Ευθυτενής αλλά χωρίς κόπο να είμαι ευθυτενής. Οι πατούσες μου νιώθουν γερά το έδαφος. Οι γάμπες, ο τετρακέφαλος νιώθει τη γη που πατώ. 

Κοιτάζω γύρω μου και ο κόσμος αυτός ο υλικός είναι σαν ξένος. Πάντα ένιωθα ότι ανήκω κάπου αλλού. Τώρα τον βιώνω σαν κάτι ξένο από μένα π.χ. η καρέκλα στο μετρό... Έτσι και όλα.

Πως να γυρίσεις σε αυτόν όταν ήσουν τα πάντα με μια λουλουδένια καρδιά και ένα χαμογελαστό Θεό.

Φτάνω στο Μαρούσι. 

Βλέπω το αμάξι του πατέρα μου κάπως "κρυμμένο". Του λέω "Πως τα κατάφερες βρε και πάρκαρες έτσι;" Απαντά ότι ήταν τυχερός. 

Και ξαφνικά ξεπηδάει και του λέω "Εγώ είμαι τυχερή. Γιατί έχω εσένα για πατέρα". Και το ένιωθα. Ευλογημένη ένιωθα όλη την ώρα. Μου έπιασε το χέρι και το φίλησε, βούρκωσε, μου είπε: "Ευχαριστώ ξέρω ότι το εννοείς και το νιώθεις". 

Ένιωθα καινούρια. 

Κλέλια