Συνομιλία με το σώμα

Οι εμπειρίες μου από την Κρανιοϊερή θεραπεία είναι πολλές, ωστόσο θα αναφέρω μια χαρακτηριστική. Έπρεπε πρόσφατα να υποβληθώ σε παρακέντηση μυελού των οστών για να διαπιστωθεί αν είχα ακόμη λευχαιμία στο αίμα. Μετά το τέλος της επίπονης χημειοθεραπείας το άγχος για μια τέτοια εξέταση δεν περιγράφεται.

Η διαδικασία είναι επίπονη, επικίνδυνη και η αγωνία έδενε το στομάχι κόμπο. Ήταν η μεγάλη στιγμή που θα μάθαινα αν τα κακοήθη κύτταρα είχαν εγκαταλείψει οριστικά το σώμα ή θα συνέχιζαν να με κατασπαράζουν και να με οδηγούν προς το θάνατο αργά και βασανιστικά.
Με πολύ άσχημη ψυχολογία λοιπόν ξεκίνησε το session με τη Δασκάλα. Αρχικά ένα όμορφο όραμα βάλθηκε να με χαλαρώσει. Ταξίδευα σε όμορφα λιβάδια... Μετά ήρθε η μεγάλη στιγμή... 

Ξαφνικά, όπως το έβλεπα με την εσωτερική μου ματιά, παρουσιάστηκε, έξω από το σώμα μου, ένας ανθρώπινος σκελετός. Άρχισε να με πλησιάζει... Ολόλευκος και άρτιος... 

Όσο πλησίαζε τόσο έτεινε να γίνει ίσος με το ύψος μου. Στο τέλος έγινε ένα μαζί μου και προσαρμόστηκε μέσα στο σώμα μου. Ήταν ο σκελετός μου. Ως δια μαγείας από τα λιβάδια και τις ραχούλες του οράματος είχα καταφέρει να μεταπηδήσω μες το σώμα μου και να αρχίσω να βλέπω με λεπτομέρειες τα πάντα...τα οστά, τα όργανα... Τα πάντα... Και το άλλο; Όλα λειτουργούσαν άψογα... 

Στο τέλος, αφού περιηγήθηκα στα περισσότερα τμήματα του σώματος και έκανα διάλογο μαζί τους, ήρθε και η στιγμή να επισκεφτώ και τη σπονδυλική μου στήλη. Κι εκεί έγινε η αποκάλυψη. Γιατί ένα ποτάμι υγειών κυττάρων έρεε αρμονικά και γαλήνια σε όλο το μήκος της χωρίς ούτε ένα κακοήθες στοιχείο. Δεν άντεξα, δάκρυσα... 

Δάκρυσα γιατί μάθαινα από τον εσωτερικό μου γιατρό πως ήμουν ήδη καλά, είχα θεραπευτεί και πως η ταλαιπωρία είχε ήδη λάβει τέλος. Τέρμα οι χημειοθεραπείες, τέρμα τα τρυπήματα, τέρμα τα νοσοκομεία... 

Όταν τελείωσε η θεραπεία, άνοιξα τα μάτια και είπα στη Δασκάλα: ¨Είμαι μια χαρά, δεν έχω λευχαιμία! Είδα τον μυελό μου να ρέει και είναι πεντακάθαρος σαν γάργαρο νερό! 

Την επόμενη έγινε η παρακέντηση. Πανέτοιμη και χαλαρή δέχτηκα αμέσως τον πόνο που προκάλεσε η βελόνα στη μέση, τον έζησα και εξοικειώθηκα μαζί του. Τελικά, δεν μου φάνηκε τόσο τραγική η εξέταση (την πρώτη φορά που είχα υποβληθεί σε παρακέντηση είχα νιώσει πολύ άσχημα και από τότε είχα τεράστια φοβία όταν θα ερχόταν η επέτειος της εξέτασης). 

Σε λίγες ημέρες βγήκαν και τα αποτελέσματα. Λευχαιμία μηδέν. Ήμουν πάλι γερή και υγιής...

Εγώ όμως ήδη το ήξερα από πριν...

Ελένη