Ποιος μπορεί να ασκήσει την Κρανιο-ιερή Θεραπεία

Έχω επικριθεί μάλλον αυστηρά από ορισμέ­νους συναδέλφους μου, επειδή διδάσκω τεχνικές βελτίωσης της υγείας σε άτομα που δεν είναι γιατροί. Υπάρχει η αίσθηση, ότι τα άτομα αυτά απλώς δεν έχουν τα απαραίτητα προσόντα για την άσκηση αυτού του έργου. Ας μου επιτραπεί να εξηγήσω πώς προέκυψαν όλα αυτά. 

Το 1976 προετοιμαζόμουν για την διεξαγωγή μιας έρευνας για την Κρανιο-ιερή Θεραπεία, όσον αφορά παιδιά με μαθησιακές δυσκο­λίες, στο σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης του Μίσιγκαν. Στη διάρ­κεια μιας τυχαίας συζήτησης, ένας από τους επιθεωρητές ειδικής αγωγής της κομητείας έκανε το σχόλιο ότι, σύμφωνα με τους υπο­λογισμούς του, ένα στα 20 παιδιά που γράφονται στα δημόσια σχο­λεία της πολιτείας, είχαν κάποιο πρόβλημα εγκεφαλικής λειτουργί­ας. Σε αυτά περιελάμβανε την επιληψία, τον αυτισμό, τις μαθησια­κές δυσκολίες, τα προβλήματα συγκέντρωσης, την καθυστέρηση, τα προβλήματα ομιλίας, και λοιπά. 


Έμεινα ξερός. Είχα την αίσθηση ότι 50 τοις εκατό των προβλημάτων εγκεφαλικής δυσλειτουργίας μπορούσαν να βοηθηθούν από την Κρανιο-ιερή Θεραπεία. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να γίνει αξιολόγηση στο 5 τοις εκατό όλων των μαθητών και ότι πιθανόν για το 2 έως 3 τοις εκατό να χρειαζόταν οπωσδήποτε Κρανιο-ιερή Θεραπεία. Ποιος θα έκανε όλη αυτή την δουλειά; 

Την εποχή εκείνη υπήρχαν στο Μίσιγκαν κάπου έξι οστεοπαθητικοί γιατροί, που ήταν ικανοί να αξιολογήσουν αυτά τα παι­διά και να τους κάνουν αγωγή. Ούτε η διαδικασία αξιολόγησης ού­τε η διαδικασία αγωγής μπορούσε να αναπαραχθεί μαζικά. Η κάθε μία απαιτούσε τουλάχιστον 20 λεπτά πρακτικής ένας προς έναν, με το κάθε παιδί. Δεν υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον για την εκμάθη­ση της Κρανιο-ιερής Θεραπείας ανάμεσα στους συναδέλφους μου γιατρούς. Ούτε ανάμεσα στους φοιτητές της αλλοπαθητικής και οστεοπαθητικής σχολής, τους οποίους διδάσκαμε στο Πανεπιστήμι­ο. Το ποσοστό των φοιτητών που ενδιαφέρονταν να ασχοληθούν με αυτή την εργασία ήταν πιθανώς 10 τοις εκατό ή λιγότερο.

Όσο για την δική μου άποψη, κάθε μήνας που περνούσε για ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες, στην διάρκεια του οποίου δεν υπο­βαλλόταν σε αγωγή και συνέχιζε να παρακολουθεί ένα σχολείο, όπου ένιωθε κατώτερο και ανίκανο; ήταν ένας μήνας βαθύτερου συναισθηματικού τραύματος. Χρειαζόμασταν κάποιον άλλο τρόπο, για να γίνει η κρανιο-ιερή αξιολόγηση και αγωγή διαθέσιμη σ’ αυ­τά τα παιδιά, που την είχαν τόσο ανάγκη.

Όπως το έφερε η τύχη, ένας από τους θεραπευτές, σε ένα τοπι­κό σχολείο για παιδιά με πολλαπλές αναπηρίες, γνώριζε τον Ολιβιέ, το παιδί με εγκεφαλική παράλυση από το Βέλγιο, που περιέ­γραψα σε προηγούμενο σημείο αυτού του βιβλίου. Ο θεραπευτής αυτός είχε δει τον Ολιβιέ, όταν ήταν ημιπληγικός, και αργότερα, όταν περπατούσε. Ο θεραπευτής γνώριζε τι αποτέλεσμα είχε η Κρανιο-ιερή Θεραπεία στον Ολιβιέ. 

Προσέγγισα αυτό το σχολείο, με την ιδέα να διδάξω στο προσωπικό του μια σειρά μαθημάτων για την αξιολόγηση του κρανιο-ιερού συστήματος. Είχα την ιδέα ότι η αξιολόγηση θα μπορούσε να γίνει από άτομα που δεν ήταν γιατροί. Όσα παιδιά αναγνωριζόταν ότι ήταν καλοί υποψήφιοι για Κρανιο-ιερή Θεραπεία, θα τα παρέπεμπαν σ’ εμένα για αγωγή. Ο ενθουσιασμός του θεραπευτή που είχε δει τον Ολιβιέ πριν και με­τά την Κρανιο-ιερή Θεραπεία, προμήθευσε περίπου το 80 τοις εκα­τό της ενέργειας που χρειαζόταν, για να αποκτήσουμε έγκριση για μια τέτοια σειρά μαθημάτων.

Ύστερα πήγα στον κοσμήτορα του κολεγίου μου. Περιέγραψα την δυσάρεστη θέση μου, σε σχέση με την αξιολόγηση που ήταν απαραίτητη για ένα στα 20 παιδιά. Πήρα την άδειά του να διδάξω μια νυχτερινή σειρά μαθημάτων για μη γιατρούς, στο σχολείο των παιδιών με πολλαπλές αναπηρίες. Από εκεί πήγα στο γραφείο δι­δασκόμενης ύλης του πανεπιστημίου, και αποκτήσαμε από το Πα­νεπιστήμιο της Πολιτείας του Μίσιγκαν αναγνώριση μεταπτυχιακών μαθημάτων, για όλους τους εγγεγραμμένους που είχαν προγε­νέστερα πτυχία σε διάφορους τομείς.

Σε αυτή την πρώτη εξάμηνη σειρά μαθημάτων γράφτηκαν γύρω στους 20 μαθητές. Ήταν φυσικοθεραπευτές, εργασιοθεραπευτές, πτυχιούχοι νοσηλευτές, σχολικοί ψυχολόγοι και δύο δάσκαλοι ειδι­κής αγωγής. Οι μαθητευόμενοι, που δεν ήταν γιατροί, έμαθαν εξαι­ρετικά καλά τις τεχνικές αξιολόγησης του κρανιο-ιερού συστήματος, και υπήρχε μεγάλη ζήτηση για ένα δεύτερο εξάμηνο, που θα συνέχιζε την σειρά μαθημάτων. Δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα με τον αριθμό των υποψηφίων για Κρανιο-ιερή Θεραπεία, τους οποίους ξεχώριζαν και μου έστελναν για αγωγή.

Σύντομα άρχισα να τους διδάσκω μερικές από τις θεραπευτικές τεχνικές που χρησιμοποιούσα, όταν συνόδευαν το παιδί που είχαν παραπέμψει στην κλινική μας. Δεν μου πήρε πολύ καιρό να κατα­λάβω, ότι το να είναι κανείς γιατρός οποιουδήποτε είδους δεν ήταν αναγκαία προϋπόθεση, προκειμένου να γίνει ειδήμονας στην αξιο­λόγηση και αγωγή του κρανιο-ιερού συστήματος. Σύντομα δίδασκα τις νυχτερινές σειρές μαθημάτων για την αξιολόγηση και αγωγή του κρανιο-ιερού συστήματος, με την χορηγία του Πανεπιστημίου της Πολιτείας του Μίσιγκαν, σε οποιονδήποτε εγγεγραμμένο είχε τα τυπικά προσόντα, ώστε να εργάζεται με παιδιά κατά οποιονδήποτε διαγνωστικό ή θεραπευτικό τρόπο.

Άρχισα να μαθαίνω, ότι οι προϋποθέσεις για την καλή άσκηση της Κρανιο-ιερής Θεραπείας ήταν η αφοσίωση, η συμπόνια, η ευαι­σθησία, και τα παρόμοια. Τα χρειώδη δεν ήταν η οργανική χημεία, η νευρολογία, η μελέτη των φαρμακευτικών ουσιών και άλλα επι­στημονικά μαθήματα.

Ανέπτυξα αυτό που ονομάσαμε Πρωτόκολλο των 10 Βημάτων. Είναι μια σειρά 10 πρακτικών βημάτων, τα οποία, αν γίνουν σωστά σε λογικά πλαίσια, θα βοηθήσουν το κρανιο-ιερό σύστημα ενός ασθενούς να εργαστεί καλύτερα, είτε εσείς ξέρετε τι κάνετε, ως θε­ραπευτής, είτε όχι. Εάν χρησιμοποιήσετε τα χέρια σας απαλά, και δεν προσπαθήσετε να επιβάλετε τίποτε, δεν μπορείτε να προκαλέσετε καμία ζημιά.

Σύντομα διδάσκαμε αυτές τις τεχνικές του Πρωτοκόλλου των 10 Βημάτων σε γονείς παιδιών με εγκεφαλικές δυσλειτουργίες, ώστε να μπορούν να συνεχίζουν την αγωγή του παιδιού τους, ανεξάρτη­τα από την κλινική μας. Στην αρχή, το κάναμε αυτό για να μην χρει­άζεται να οργανώσουν έτσι την ζωή τους, ώστε να βρίσκονται σε κοντινή απόσταση από έναν Κρανιο-ιερό Θεραπευτή. Μπορούσαν να είναι ελεύθεροι.- Σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορούσαν να επι­στρέφουν στην κλινική μας δύο ή τρεις φορές το χρόνο για επανα­ξιολόγηση, και το παιδί μπορούσε να έχει τα οφέλη της αδιάλειπτης Κρανιο-ιερής Θεραπείας από τους γονείς.

Ύστερα αρχίσαμε να διαπιστώνουμε, ότι αυτή η προσέγγιση του να διδάσκουμε τους γονείς να κάνουν τακτικά αγωγή στο παι­δί (συνήθως σε καθημερινή βάση), άρχισε να φέρνει πιο κοντά την οικογένεια. Το γεγονός ότι μπορούσαν να κάνουν κάτι για το παι­δί τους μεγάλωνε το αίσθημα της προσωπικής αξίας των γονιών.

Είδαμε ότι, σε πολλές περιπτώσεις, την φροντίδα του παιδιού με ειδικές ανάγκες την είχε αναλάβει η μητέρα. Ο πατέρας ένιωθε άχρηστος, σαν να τον είχαν αφήσει απ’ έξω. Αρχίσαμε να αναπτύσ­σουμε θεραπευτικές τεχνικές, οι οποίες απαιτούσαν την ταυτόχρο­νη εργασία της μητέρας και του πατέρα με το παιδί. Στις περισσό­τερες περιπτώσεις, ο γάμος αυτών των ζευγαριών άρχισε να γίνε­ται πιο στέρεος. Ο πατέρας δεν ένιωθε παραμελημένος, βρισκόταν εντός των τειχών. Ένιωθε χρήσιμος και απαραίτητος. Ήταν καλή θεραπεία για όλους τους ενδιαφερόμενους.

Έπειτα αρχίσαμε να διδάσκουμε στον πατέρα να χρησιμοποιεί απλές τεχνικές της Κρανιο-ιερής Θεραπείας στην μητέρα, όταν εί­χε πονοκέφαλο. Αυτό βοηθούσε. Εκείνη ένιωθε ότι την νοιαζόταν. Εκείνος ένιωθε χρήσιμος. Τα επίπεδα απογοήτευσης έπεφταν, επειδή ανέβαιναν τα επίπεδα της φροντίδας και της αίσθησης της προσωπικής αξίας. Είμαι σίγουρος ότι πολλές σχέσεις γιατρεύτη­καν, επειδή το άγγιγμα που απαιτείται για την εφαρμογή τεχνικών της Κρανιο-ιερής Θεραπείας είναι καλοπροαίρετο και στοργικό. Το άγγιγμα μεταβιβάζει συναισθήματα.

Τώρα διδάσκουμε σε όλη την χώρα μονοήμερα σεμινάρια, με το όνομα Αλληλοβοήθεια (ShareCaresm). Διδάσκουμε λίγες βασικές τεχνικές της Κρανιο-ιερής Θεραπείας, οι οποίες έχουν γενικά, βο­ηθητικά αποτελέσματα. Δεν είναι επικίνδυνες. Οποιεσδήποτε πα­ρενέργειες προκύψουν από εσφαλμένη χρήση είναι προσωρινές και προκαλούν μόνο ήπια ενόχληση- δεν γίνεται καμιά ζημιά. Διδά­σκουμε τον τρόπο κατεύθυνσης της θεραπευτικής ενέργειας, ώστε να μπορείτε να βοηθήσετε τον εαυτό σας και τους φίλους σας με άλγη και πόνους. Εάν συμβαίνει κάτι σοβαρό, ο πόνος μπορεί να φύγει, αλλά θα επιστρέψει σύντομα. Εάν επανέλθει τέσσερις ή πέντε φορές, χρειάζεστε ιατρική διάγνωση. 

Aπό το βιβλίο 

"Εσύ και ο Γιατρός μέσα σου" 

του doctor John E. Upledger