Η Σωματοσυναισθηματική Απελευθέρωση αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων

Ένα παράδειγμα για την δύναμη της διαδικασίας της Σωματοσυναισθηματικής Απελευθέρωσης 

Η Σωματο-συναισθηματική Απελευθέρωση, όταν είναι αποτελεσματική, αλλάζει τρομερά τις ζωές των ανθρώπων. Είναι σαν να τους δίνει μια ευκαιρία να δουν αντικειμενικά τι κάνουν στην ζωή τους και πώς μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο. Τους προσφέρει ανάκληση εμπειριών, τραυμάτων, ατυχημάτων και ούτω καθεξής, τα οποία είχαν διατηρηθεί, επί χρόνια, κάτω από την επιφάνεια της επίγνωσής τους. 

Από την στιγμή που αυτές οι απωθημένες εμπειρίες αναδύονται στην επιφάνεια, τα προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν και να επιλυθούν.

Θα σας περιγράψω μια κατάσταση που προέκυψε πριν από 10 και πλέον χρόνια. Ήταν ένα περιστατι­κό εντελώς απίθανο, μια και ο ασθενής ήταν ψυχίατρος.


Προσφέρθηκε εθελοντικά από ένα ακροατήριο άνω των 200 επαγγελματιών από το χώρο της υγείας. Επρόκειτο να δείξω την τεχνική που χρησιμοποιείται για να επιφέρουμε την διαδικασία της Σωματο-συναισθηματικής Απελευθέρωσης, και χρειαζόμουν έναν ασθενή. 

Άρχισα, ενώ εκείνος στεκόταν όρθιος δίπλα σε ένα κρεβάτι αγωγής, στο βή­μα ενός μάλλον μεγάλου αμφιθέατρου. Έβαλα απλώς τα χέρια μου στους γοφούς του, ενώ στηριζόμουν στο ένα μου γόνατο, μπροστά του. Αυτή είναι μία από διάφορες προσεγγίσεις, τις οποίες χρησι­μοποιούμε για την έναρξη της διαδικασίας. Σχεδόν αμέσως άρχισε να ταλαντεύεται προς την δεξιά του πλευρά. Τον βοήθησα να ξαπλώσει στο πάτωμα, χρησιμοποιώντας το σώμα μου για να τον στηρίξω. 

Άρχισε να στριγγλίζει και να βρίζει με πολύ δυνατή φωνή. Για να βοηθήσω να συνεχιστεί η διαδικασία του, απλώς κράτησα επαφή με το αριστερό χέρι και τον καρπό του. Συνέχισε αυτήν την «ακατάλληλη για ανηλίκους» παράσταση για περίπου 25 λεπτά. Το σώμα του τιναζόταν και σπαρταρούσε σαν ψάρι έξω απ’ το νερό. Δεν προσπάθησε να ελευθερώσει το αριστερό χέρι και τον καρπό του από την λαβή μου. 

Καθώς συνεχιζόταν η διαδικασία, η φωνή του έγινε πιο διαπεραστική και οι στριγγλιές και οι βρισιές άρχι­σαν να μοιάζουν όλο και πιο πολύ με παιδιού. Τελικά άρχισε να κλαίει σαν παιδί, ενώ πήρε μια ήσυχη στάση ανάπαυσης πάνω στο πάτωμα. Τα γόνατά του ήταν τραβηγμένα στο στήθος του. Συνέχι­σα να του κρατάω το αριστερό χέρι και τον καρπό. Αφού έκλαψε με αυτόν τον παιδικό τρόπο για περίπου πέντε λεπτά, το σώμα του ξαφνικά χαλάρωσε. Επανήλθε στο εδώ και τώρα. Κοίταξε γύρω του όλους τους φίλους και συναδέλφους του που είχαν παρακολουθήσει αυτήν την επίδειξη. Έμοιαζε κάπως αμήχανος.

Τον ρώτησα αν θα ήθελε να ξαπλώσει στο κρεβάτι της αγωγής και να μου επιτρέψει να εφαρμόσω λίγες χαλαρωτικές τεχνικές της Κρανιο-ιερής Θεραπείας, για να τελειώσουμε την συνεδρία με πιο ισορροπημένο τρόπο. Δέχτηκε. Καθώς δούλευα με το κεφάλι του, τον ρώτησα αν ήξερε τι είχε συμβεί. Ήξερε.

Μοιράστηκε μαζί μας (με όλους εμάς, τους παραπάνω από 200 ανθρώπους) το γεγονός ότι υποβαλλόταν σε ψυχοθεραπεία για πάνω από 10 χρόνια. Ασκούσε επίσης την ψυχιατρική για διάστημα μεγαλύτερο των 13 ετών. Η διαδικασία της ψυχοθεραπείας του είχε «κολλήσει» τα τε­λευταία τρία περίπου χρόνια. Σ’ αυτό το κόλλημα, ένιωθε συνεχώς πολύ θυμωμένος με τον πατέρα του. Μέχρι την ημέρα εκείνη, δεν είχε καταφέρει να βρει την αιτία του θυμού του. 

Στη διάρκεια αυ­τής της συνεδρίας/επίδειξης, είχε αναβιώσει τον καιρό που ήταν ενός έτους και ζούσε στην πόλη της Ουάσινγκτον, όπου ο πατέρας του συμμετείχε στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Βρισκόταν σ’ ένα παιδικό καροτσάκι. Ο πατέρας του τον πήγαινε βόλτα, ένα ευχάρι­στο κυριακάτικο πρωινό. Μπορούσε να νιώσει τον ήλιο να τον θερ­μαίνει με την λάμψη του, καθώς ήταν ξαπλωμένος όλο ευτυχία και ικανοποίηση στο καροτσάκι του. Ο κόσμος ολόκληρος ήταν όπως έπρεπε. Είχε μαζί του τον πατέρα του και αποτελούσε το κέντρο της πατρικής προσοχής.

Τότε ο πατέρας του σταμάτησε, για να μιλήσει σ’ έναν γνωστό, που έτυχε να συναντήσει στον περίπατό τους. Η συζήτηση ανάμεσα στον πατέρα και τον γνωστό του συνέχιζε ατελείωτα. Το ενός έτους βρέφος, που έμελλε κάποια μέρα να γίνει ψυχίατρος, δεν ήταν πια το κέντρο της πατρικής προσοχής. Άρχισε να νιώθει παραμελημένο. Στο κάτω-κάτω, αυτός ήταν ο χρόνος που περνούσε με τον πα­τέρα του, και να που κάποιος τον έπαιρνε μακριά του. Το γεγονός πως κάποιος άλλος μπορούσε με τόση ευκολία να αποσπάσει την προσοχή του πατέρα του από τον ίδιο, ήταν μια διαπίστωση πολύ οδυνηρή. Άρχισε να βγάζει μωρουδίστικους ήχους. 

Ο Μπαμπάς δεν έδωσε προσοχή· ήταν πια βυθισμένος στην συζήτηση. Το βρέφος απογοητεύτηκε που ο Μπαμπάς συνέχιζε απλώς να μιλάει, χωρίς να δίνει προσοχή στους μωρουδίστικους ήχους και τις κινήσεις του. Η απογοήτευση οδήγησε στον θυμό. Το μωρό άρχισε να στριγγλίζει έξαλλο από οργή. Ο πατέρας του έσκυψε πάνω απ’ το καρότσι, βούτηξε τον αριστερό καρπό του μωρού και είπε: «Σκάσε, γιατί θα στο σπάσω το βρωμόχερό σου». Δεν ήταν πολύ διπλωματική δήλωση, αλλά συμβαίνουν τέτοιου είδους πράγματα.

Στο εδώ και τώρα, το άτομο που προσφέρθηκε εθελοντικά για την επίδειξη, μπορούσε να καταλάβει ότι ο πατέρας του πιθανόν να είχε παρασυρθεί σε μια πολύ σημαντική και ίσως έντονη συζήτηση. Μπορούσε επίσης να καταλάβει ότι ο πατέρας του ήθελε να ολο­κληρώσει την συζήτηση αυτή. Το μωρό συνέχιζε να συναγωνίζεται όλο και πιο έντονα για την προσέλκυση της προσοχής. Τελικά ο πατέρας έχασε την υπομονή του, βούτηξε τον γιο του από τον αριστε­ρό καρπό και ξεστόμισε την απειλή του, ότι θα του έσπαζε το χέρι αν δεν ησύχαζε. 

Αν το έβλεπε μέσα στο όλο πλαίσιο, η γνώση ότι ο πατέρας του είχε ξεστομίσει αυτήν την απειλή, ότι θα του έσπαγε το χέρι αν δεν ησύχαζε, δεν ήταν και τόσο τρομερή. Ο ασθενής γνώριζε, ότι ο πατέρας του δεν τον είχε ποτέ κακομεταχειριστεί σωματικά ούτε τον είχε ποτέ πληγώσει συναισθηματικά με την θέ­λησή του, συνεπώς ο ψυχίατρος μπορούσε πιο εύκολα να αποδεχτεί την ιδέα, ότι ο πατέρας του έχασε απλώς την υπομονή του μαζί του, την συγκεκριμένη εκείνη στιγμή. Όντως, οι πράξεις και τα λόγια του πατέρα είχαν αδικαιολόγητη σκληρότητα για ένα παιδί ενός έτους, αλλά ο πατέρας του δεν ήταν τέλειος ούτε εξαιρετικά βίαι­ος. Ήταν ένα θνητό ανθρώπινο ον. Ο ψυχίατρος μπορούσε να το αποδεχτεί, τώρα που ήξερε ποιο ήταν το θέμα.

Η μνήμη αυτού του περιστατικού είχε απωθηθεί από την συνειδητότητα του ασθενούς. Είχε διατηρηθεί στον αριστερό καρπό του. Όταν το χέρι μου έκανε μια ουσιαστική επαφή με τον καρπό του, η ανάκληση της εμπειρίας ελευθερώθηκε. Ο ασθενής μπορούσε τότε να επιλύσει το ζήτημα, το οποίο προκαλούσε μια συνεχιζόμενη αί­σθηση θυμού προς τον πατέρα του, από τον καιρό του επεισοδίου. Κατά την γνώμη μου, τα χρόνια της ψυχοθεραπείας προσδιόρισαν ότι το συναίσθημα του θυμού ήταν χρόνιο. 

Η ψυχοθεραπεία διαλεύκανε, επίσης, ότι στόχος του θυμού ήταν ο πατέρας του. Όμως, ύστε­ρα από αρκετά χρόνια εργασίας, η αιτία του θυμού δεν είχε ακόμη αναγνωριστεί. Δεν απόμενε παρά μια σαραντάλεπτη ή πενηντάλεπτη συνεδρία/επίδειξη για την Σωματο-συναισθηματική Απελευθέρωση, μπροστά σ’ ένα ακροατήριο άνω των 200 συναδέλφων, για να προσδιοριστεί και να επιλυθεί το υπόλοιπο του προβλήματος.

Περίπου τρεις μήνες αργότερα, έλαβα από αυτόν τον άνθρωπο ένα ευχαριστήριο γράμμα, στο οποίο δήλωνε ότι τα αισθήματά του για τον πατέρα του είχαν αλλάξει σημαντικά προς το καλύτερο.

Aπό το βιβλίο 

"Εσύ και ο Γιατρός μέσα σου" 

του John E. Upledger 

Νεο- Κρανιοϊερή Θεραπεία

     despoina palamari
πληροφορίες: 6973216895

περισσότερα για την Σωματοσυναισθηματική Απελευθέρωση στο:
http://neocraniosacral.blogspot.gr/2016/06/blog-post.html#more